Prej 30 vitesh tashmë, nga teatri “Tiranë” i Shqipërisë sonë
të dashur, vihen në skenë dramacitete nga më djallëzoret, shumëfytyrëshe, të
pakuptimta për publikun e thjeshtë, saqë askush nuk mund të përcaktojë me saktësi
se ҫfarë lloj arti paraqesin. Një gjë është mëse e sigurt; janë të epokës
postmoderne, aktuale, të përditësuara me kujdes dhe të zgjedhura enkas për të tërhequr
vëmendjen e shumicës dërrmuese qytetare,
sigurisht duke mubushur në këtë mënyrë xhepat e pseudo-aktorëve me role
politikbërësve.
Një ndër shfaqjet që është vënë në skenë që prej dy vitesh tashmë
edhe ende vazhdon turin e saj artistik, është me temë: “Teatri, ta shembim...!?”
Duket se ky subiekt, ashtu siҫ prej 30 vjetësh ndodh në Shqipëri,
i ka ndarë aktorët në dy kategori; ata që duan shembjen e teatrit edhe ndërtimin mbi rrënojat e tij e
një të riu, edhe ata që nuk e duan këtë gjë, por rikthimin e tij në funksion. Te
parët dalin në skenë me argumentin se teatri është i vjetëruar tashmë, shfaqjet
moderne duan një vënd modern dhe se ky i sotmi nuk i përmbush kërkesat për të
vazhduar rrugëtimin e tij si i tillë. Të dytët hidhen në skenë me pankarta se
teatri duhet mbrojtur, ai është pjesë e një trashgimie kulturore edhe bashkë me
të do të shembeshin edhe vlerat e shumë artistëve, madje edhe e atyre të ‘rinjëve’
që ëndërrojnë të ‘luajnë në skenë veprat e tyre’ një ditë në të...
Aq interesante duket kjo shfaqje saqë është luajtur e riluajtur rregullisht për dy vite që nga lanҫimi i saj. Aktorët gjejnë mënyra nga më tërheqëset, nga më komiket të mundëshme, për ta mbajtur ndezur dëshirën e publikut. Disa prej tyre marrin vendime e ҫekiҫë NATËN për ta shembur, e të tjerë zgjohen e dalin në rrugë me pizhama NATËN për ta mbrojtur atë. Duket sikur ‘’ditën’’ diҫka i tremb të dyja palët....
Spektatorët... Po,
po! Aktorët nuk bëjnë dot pa spektatorët; po aq sa i duan, ata janë edhe të
frikësuar prejt tyre, prandaj shfaqja duhet të jetë perfekte. Ata e veshin skenën me nota komike, i japin
interpretimit të tyre shijen e një klouni qesharak, vetëm e vetëm që publiku të
mund të qeshë sadopak, të harrojë të gjitha problemet e ditës e të gjejë pak
paqe ‘’natën’’, ndërsa shfaqja del në skenë e njerëzia qesh, me lot në sy. Në këtë
moment perdja mbyllet e gjithҫka mbetet është serisht shija e një fundi tragjik
ndaj së keqes që pritet të ndodhë. Siҫ edhe populli vetvetes i thotë një
shprehje: ‘’ mos qesh shumë, se do të qash pastaj ‘’...
Personalish, si një ndër të shumtët ndjekës shembullorë të këtyre
shfaqjeve, jam i mendimit se të vetmit që
mund të përfitojmë nga “shembja e këtij teatri tragji-komik” jemi ne,
spektatortët e tij. Mirpo fatkeqësisht, kjo duket si një ëndërr e largët,
sepse, me apo pa godinën në fjalë, teatri i Tiranës sonë të dashur ka për të
vazhduar rrugëtimin e tij njësoj si në këto 30 vitet e fundit...
| Këndvështrim nga:
Donald Bezhani – Arti i Fjalës, Tiranë, 2020 |
